Daar is 'n paar interessante idees in Jean Cocteau se 1946 weergawe van Beauty and the Beast.Die gegewe is min of meer dieselfde - 'n sukkelende ou man pluk 'n roos vir sy dogter uit die tuin van 'n monster en hy word ter dood veroordeel. Maar die Monster neem sy dogter in haar pa se plek gevange - 'n lewenslange vonnis.
Daar lewe die twee saam, stoksielalleen - soos in die Disney weergawes uit die 1990s en 2016 - in 'n betowerde kasteel in iewers-iewersland.
Die monster sit sy beste voetjie voor - soveel as wat 'n tronkbewaarder in sy posisie kan - en koester haar met mooi rokke en parfuum en lang sugte van liefde.
Op een stadium merk Belle op: alles in hierdie kasteel is so mooi - asof jy hoop dat dit my verby jou afskuwelikheid sal laat sien.
Wat die film werklik groot maak is die uiteindelike oomblik van transformasie, wanneer die Monster ( wat vir Belle oorgewen het ) transformeer in die Prins in.
 |
| Soos 'n dier wat makgemaak word. Belle laat die Monster toe om water uit haar hande te drink |
Wanneer Belle haar sterwende pa vroeër in die fliek sien sê sy "ek sal gelukkig wees as ek hom net van sy askuwelikheid kan laat vergeet".
En hier is dit nou - al die afskuwelikheid afgeskud en lê op die grond.
Maar dit voel inderdaad asof meer verloor is as wat gewen is.
Belle se eerste reaksie, wanneer sy na die Prins se gesig kyk - is dat hy haar aan 'n vorige minnaar herinner.
Die Prins vra - is jy teleurgesteld? en sy antwoord beide "ja" en "nee".
Hierin lê die krag van Beauty and the Beast - die afskuwelike Monster is van 'n ander plek en tyd. Die Prins, met sy groot glimlag, is herkenbaar van hierdie wêreld: een van baie, nie een alleen nie.
Die Monster sal gemis word, maar eers wanneer hy sterf.
Die fliek fokus vir oulaas op die stomende karkas van die Monster (soos die placenta van 'n baba), wanneer Belle en haar Prins verdwyn.
Wat verby is is verby.
Mnr Rautenbach, ek het sopas die storie van Butades en sy dogter en haar geliefde ontdek en toe dog ek dit skakel interessant by u blog hier aan - die een vader steel 'n blom vir sy dogter en die ander vader maak kleiportrette vir sy dogter ...
AntwoordVee uitHier is Wikipedia se inleiding tot die verhaal:
"Butades of Sicyon (Ancient Greek: Βουτάδης Boutades), sometimes mistakenly called Dibutades, was the first ancient Greek modeller in clay. The period at which he flourished is unknown, but has been put at about 600 BC. The story is that his daughter, Kora of Sicyon, smitten with love for a youth at Corinth where they lived, drew upon the wall the outline of his shadow, and that upon this outline her father modelled a face of the youth in clay, which he baked along with the clay tiles which it was his trade to make. This model was preserved in Corinth until Lucius Mummius sacked that town. This incident led Butades to ornament the ends of roof-tiles with human faces, a practice which is attested by numerous existing examples.
He is also said to have invented a mixture of clay and ruddle (red ochre), or to have introduced the use of a special kind of red clay."