Ek het my vir jare getroos aan die gedagte van die sterwende Howard Ashman, wat die lirieke geskryf het. Hy sou kort na Little Mermaid sterf aan 'n onverstaanbare nuwe siekte - AIDS - maar nie voordat hy geboorte gegee het aan hierdie ongelooflike vreugdevolle, epogmakende kunswerk nie.
Vir die min mense wat dit nie ken nie, dit gaan oor 'n meermin wat na 'n heks toe gaan en haar stem vir 'n paar mensbene verruil - sodat sy 'n wêreld bo water kan binnetree waar haar prins woon - 'n wêreld wat nooit vir haar familie en vriende beskore sal wees nie.
Sy neem die besluit om haar bande met haar familie te sny doelbewus, en sy neem dit met die verstandhouding dat haar prins haar binne drie dae moet soen, anders word sy vir ewig en altyd seewier op die bodem van die seë.
Dit maak die hele affêre, sonder haar stem, hoë risiko om die minste te sê, maar Ursula, die heks, verseker haar
You'll have your looks, your pretty face.
And don't underestimate the importance of body language, ha!
The men up there don't like a lot of blabber
They think a girl who gossips is a bore!
Yes on land it's much preferred for ladies not to say a word
And after all dear, what is idle prattle for?
Die patos van die Little Mermaid is dat sy hierdie kans vat, gebore uit 'n onweerstaanbare drang. In sommige weergawes van die storie - soos Dvorak se opera Rusalka - faal sy en word sy inderdaad 'n seewier, maar 'n seewier wat die soeke na liefde geken het.
So wat laat my vannag aan die Little Mermaid dink? Saterdag se troue tussen Megan Markle en Prins Harry.
Maar daar is een verskil.
In die Little Mermaid is dit die Prins se soen wat die heks se spell breek - sy kry haar stem terug en hulle lewe gelukkig saam vir altyd en altyd.
In hierdie lewe is dit die prins se soen, Saterdag, wat haar stem wegneem vir die res van hulle lewe saam.
Maar nou ja - life's full of tough choices, isn't it?
Geen opmerkings nie :
Plaas 'n opmerking