En tog, ten spyte van hierdie onbelowende raamwerk bloei daar 'n PRAGTIGE movie, een van die lekkerstes wat ek in 'n lang tyd gesien het.
Skrywer/regisseur/akteur Mike Binder werk hard en kry dit reg om lewe te gee aan 'n stadig gebore baba - half deurdink, half geskryf, half geworkshop, half gespeel op stel - maar 'n lewendige, afgeronde skepping.
Wonderlike ontploffings van lag en huil, daai skaarse, ware ruk van die wind, die onverwagte kalmte, die stilheid waarin woede gedra word, die skielike omswaai van situasies en gevoelens.
Die vyf vrouens act hulle longe uit. 'n Anoreksiese, maer, besete Joan Allen is behoorlik uit haar vel uit oor hierdie spelkans.
As haar tussendeur boyfriend is Kevin Costner die een konstante valse noot, 'n totale mors van doekspasie. Waarskynlik daar as die starpower waaraan die produksie sy bestaan te danke het, maar Binder kan aan niks dink vir hom om te doen nie. Costner word net halfhartig by dinge betrek, hy kry geen kans vir grandstanding nie, te lui en te ongemotiveer vir die produksie - hy's totaal buite dit.
Andersins: volpunte, so te sê. 'n Fliek wat ek weer en weer sal kan sien.
Voorspelling: hou die naam Mike Binder oor die volgende paar jaar dop, hier kom 'n deeeng...
Geen opmerkings nie :
Plaas 'n opmerking