Ek het dit omgedraai en agter gelees dat hierdie die eerste - 1855 - uitgawe van die boek was, met net die oorspronklike gedigte in hul eerste vorm. Meer as die helfde van die boek was net een gedig - op daai stadium sonder 'n titel, maar uiteindelik sou hy dit "Song of Myself" noem.
Whitman het net een digbundel gepubliseer, maar tot sy dood toe aanhou gedigte byvoeg, totdat dit uiteindelik van 50 bladsye na 500 geswel het, waaronder baie bekendes - "O Captain, My Captain", "I sing the body electric", "Out of the cradle endlessly rocking".
Maar dit was daai eerste gedig - "Song of myself" - wat my persoonlike obsessie geword het. Na die eerste paar reels was dit vir my soos die poorte v die hemele wat oopgegaan het. Ek het dit gelees en gelees en weer gelees vir enige een wat wou luister, en toe, in 1996 op die KKNK rimpelfees dit vir 'n totale gehoor v 4 mense voorgedra.
Dit was tien jaar terug.
Ek wens ek kon sê dat dit my lewe verander het, maar dit het nie. Ek doen vandag nog min of meer dieselfde werk as toe, selfde vrese en drome - tien jaar ouer.
Ek het dit gistraand weer gelees.
Vir die wat belangstel - hier is dit.
'n Sekere magtige - maar ook onweerstaanbare - selfversekerdheid kenmerk die begin en einde:
AntwoordVee uitI celebrate myself,
And what I assume you shall assume,
For every atom belonging to me as good belongs to you.
[…]
I depart as air . . . . I shake my white locks at the runaway sun,
I effuse my flesh in eddies and drift it in lacy jags.
I bequeath myself to the dirt to grow from the grass I love,
If you want me again look for me under your bootsoles.
You will hardly know who I am or what I mean,
But I shall be good health to you nevertheless,
And filter and fibre your blood.
Failing to fetch me at first keep encouraged,
Missing me one place search another,
I stop somewhere waiting for you