The Black Monk

Die 19de eeuse opset vir 'n boek romanse was: "hy" is 'n uitgebrande professor wat vlug uit die stad na die dorp; "sy" is die onskuldige, verveelde dogter in die huis waar hy loseer. Jy kry hierdie formule in Franse, Engelse en Russiese letterkunde.

Chekhov het nie veel te vroetel daaraan nie - hy gebruik dit presies so om die bal aan die rol te kry.

Hy is Kovrin, sy is Tanya, die plek waar hy vars lug gaan skep is op haar pa se vrugteboord.

Hierdie plaas - die jare van arbeid en vrugte; van eensoortheid en skoonheid- is 'n simbool van iets wat Kovrin probeer vasvat.

Hy vertel vir Tanya en haar pa die legende van 'n swart monnik wat deur die wêreld reis, altyd 'n skim op die horison, wat sy roete herhaal na 'n duisend jaar, en enige oomblik kan verskyn.

Dit is een van 'n honderd mallighede wat hy kwyt word, hulle slaan geen ag daarop nie.

Wat hy hulle nooit vertel nie is dat hierdie swart monnik hom besoek wanneer hy alleen is.

Van die monnik leer hy dat menslike leiding sal eindig wanneer die mensdom die raaisels van hul bestaan verstaan. Verkore mense sal hierdie raaisels ontknoop, Kovrin is een van hulle.

Kovrin en Tanya trou, maar die swart monnik bly by hulle. Dit is sy uniekheid, sy hoop, sy geheime binnekant.

Wanneer jy wil vlug 
uit die stad wat brand
dan vlug ek saam
soos 'n vrou aan jou hand

Wat pragtig van hierdie storie is is die dubbele geheimhouding. Kovrin wat die bestaan van sy monnik wegsteek. Tanya wat vroeg reeds besef sy is met 'n malwordende getroud maar dit vir die wêreld moet wegsteek.

Wanneer die katarsis kom is die genesing erger as die siekte.

Soos met Don Quixote, wanneer die monnik sterf, sterf die lewenskrag.