Ek het tevore al geskryf oor die nege-jaar oue seuntjie Dante se lewenslange obsessie met die meisie Beatrice, in die inskrywing oor die Divine Comedy.
Dante het die verhaal self vertel in die bundel "Vita Nuova" - "Nuwe Lewe". Vita Nuova is 'n versameling van sy Italiaanse gedigte wat Dante met groot sorg geredigeer en in detail, een vir een, lyn vir lyn verduidelik het.
Die boek het sy ontstaan te danke aan 'n nagmerrie waarin hy droom dat Liefde, in die gedaan van 'n jong man, sy hart uitskeur en vir Beatrice voer, stukkie vir stukkie.
[Hierdie eerste sonnet "To every captive soul and gentle heart", is die een wat Hannibal Lecter aan die Commendatore se vrou voordra in "Hannibal"]
Dit was 'n ander wereld - die middel van die middeleeue - die 1200s. Die heelal het om die aarde gedraai, Dante praat met homself in 'n nuwe taal - Italiaans - maar sy sinne verskyn aan hom as mense: Liefde, Wysheid, Dood, en praat terug in Latyn.
Hy het Beatrice net 'n paar keer in sy lewe gesien. Elke keer was hy heeltemal oorkom in haar teenwoordigheid, en kon geen sinvolle gesprek voer nie.
In magtelose frustrasie het hy gesien hoedat sy vir hom "verlore raak", trou en op vroeë ouderdom (24 j) sterf (op 'n manier waarvan hy nooit iets sê nie).
Daarna sy jare van eensaamheid en refleksie, dae van euforie aan haar gedagte, dae van afswering.
Later, in sy wandelings, sien hy herhaaldelik 'n vrou in 'n venster. Die laaste gedigte word aan haar - die "vrou in die venster" - gerig. Sy word simbolies beskou as FILOSOFIE, die muse waaraan Dante sy volgende twee dekades na Beatrice se dood gewy het - sy NUWE LEWE.
Die vrug van hierdie nuwe lewe was sy massiewe epos - The Divine Comedy - sy reis deur Hel, Vagevuur en die Hemel, om uiteindelik met Beatrice herenig te word.
Geen opmerkings nie :
Plaas 'n opmerking